Colinda van Dijk is coach, trainer, eigenaar Gewoon-HR en oprichter van Stichting Toeterjoepies. “Werken, leren en ontwikkeling waren mijn redding. Dat geef ik graag door.”

Kenmerkend voor Colinda is haar grote mentale kracht op het gebied van life control. Daardoor heeft ze het gevoel zelf in hoge mate te bepalen wat er gebeurt in haar leven. Ook haar mentale kracht met betrekking tot haar vertrouwen om in relaties met anderen invloed te kunnen uitoefenen, is terug te zien in de manier waarop ze werkt als coach en trainer.

‘Het heeft lang geduurd voordat ik een blij mens werd. Ook al liet ik dat niemand zien. Het gedoe thuis. Het geweld waarmee ik geconfronteerd werd. Het heeft allemaal gemaakt dat ik heel verlegen was en weinig zelfvertrouwen had. Wanneer je thuiskwam, wist je nooit wat je zou aantreffen. Er waren hartstikke leuke momenten, maar de sfeer kon zomaar omslaan en dan kon je maar beter wegwezen. Daardoor was ik altijd op mijn hoede. Het heeft me het talent opgeleverd om mensen heel goed te kunnen aanvoelen. En om spanning waar mogelijk te ontlopen. Ik kan nog steeds heel slecht tegen spanning. Wanneer iemand hard gaat praten, voel ik dat meteen.

Vanaf mijn vijftiende las ik zelfhulpboeken. Van het geld dat ik mocht houden van mijn baantje bij de cafetaria, kocht ik boeken over zelfvertrouwen, geluk en spirituele dingen. “Niet morgen, maar nu”, dat soort titels. Ik wilde dingen begrijpen. Weten hoe het in elkaar zit. Een nieuwsgierigheid die voortkwam uit de noodzaak om zelf sterker te worden. Het hielp daarbij niet dat ik lang de kleinste van de klas bleef. Ik werd ‘muis’ genoemd. Dat heb ik later wel ingehaald, maar ik heb nog lang bij de deur van de discotheek moeten bewijzen dat ik ouder dan 16 was!

Mantelzorg en vakbond
Mijn moeder kreeg kanker en mijn vader, die invalide was geworden door een aantal herseninfarcten, kon niet voor haar zorgen. Mijn oudere zussen hadden al jong vriendjes en waren het huis uit. Voor een groot deel kwamen de zorgtaken bij mij terecht. Het was verschrikkelijk om haar te zien aftakelen. Ik heb met liefde voor haar gezorgd. Daar was ik heel intensief mee bezig en mijn moeder wilde graag dat ik veel bij haar bleef. Dat claimende was ingewikkeld. Totdat ze op een avond zei dat ik nu maar een keer moest gaan stappen. Dat deed ik maar al te graag. Die avond overleed ze. Ik was toen 18. Het heeft me een beter beeld opgeleverd van wie ik wel en niet wil
zijn in mijn leven.

Ik heb mantelzorg een tijd gecombineerd met het werken bij de vakbond. Die gaf me een stabiele basis en ook genoeg ruimte voor de situatie thuis. Werken was belangrijk voor me. Naast mijn vaste baan ging ik ook in de weekenden werken achter de bar. Een mooie combi van veel uren én veel lol maken. Na sluitingstijd danste ik nog een paar nummers voordat ik naar huis ging. Regelmatig reed ik vanuit het muziekcafé in de vroege ochtend meteen door naar kantoor.

Ik bouwde zelfvertrouwen op en leerde met heel verschillende types samen te werken. Je hebt in je leven altijd mensen nodig die vertrouwen in je hebben. Mensen die iets in je zien waarvan je zelf nog niet wist dat je dat kon. Bij de vakbond kwam ik die tegen. Ik mocht naar een opleiding bibliothecaris/documentalist waardoor ik een nieuwe stap kon zetten. Uiteindelijk ben ik meer dan twaalf jaar bij de vakbond gebleven en heb me ontwikkeld van onzeker meisje tot iemand die midden in het leven stond en wist om te gaan met slimme eigenwijze mensen die het later ver hebben geschopt in de politiek.

Voor mezelf beginnen
Op een gegeven moment was ik klaar met de vakbond en ging ik solliciteren. Als meisje dacht ik: als ik ooit nog eens baas zou kunnen worden. Ik werd leidinggevende bij een uitzendbureau. Een hele tijd heb ik me drie slagen in de rondte gewerkt en veel klanten en omzet binnengehaald. De uitzendbranche was thuiskomen voor me. Bemiddelen en op bezoek gaan bij opdrachtgevers vond ik hartstikke leuk. Het was ook de tijd om de wereld te ontdekken door veel te reizen én door studies bedrijfskunde en bedrijfspsychologie op te pakken. De studieopdrachten maakte ik met medestudenten tijdens etentjes in een eetcafé. Maar ook alternatievere ideeën van Anthony Robbins en Byron Katie en regressie- en ademtherapie boeiden me. Die belangstelling voor mijn eigen ontwikkeling is altijd gebleven. Het kost me moeite te begrijpen dat sommige mensen daar helemaal niet in investeren en sinds de middelbare school bijna niets bijgeleerd hebben.

Vijftien jaar geleden borrelde het idee op om voor mezelf te beginnen. Toen ik dat op mijn werk vertelde, boden ze me een hogere managementrol aan. Ik vond dat een geweldig compliment, maar wilde met mensen werken en werd niet blij van lange vergaderingen en beleidsstukken. Samen met Erik Kaptein ben ik Gewoon-HR gestart. Eigenlijk zonder plan, omdat we erop vertrouwden dat het zou lukken. Terugkijkend een hele stap, in de crisis je vaste baan opzeggen terwijl je net een nieuw huis gekocht hebt… Maar ik ben daar nooit erg zenuwachtig over geweest. Voor een groot deel kun je de dingen in je leven zelf beïnvloeden. Wanneer je je inzet om iets voor elkaar
te krijgen, lukt dat vaak. Nooit vanzelf. Daar moet je zelf veel voor doen. En veel voor laten.

Toen ik een oud-opdrachtgeefster belde, zat ik een week later op gesprek voor een eerste opdracht. Die zou drie weken duren, maar na dertien jaar zijn we nog steeds actief voor haar organisatie. Ondertussen werken we met dertig mensen samen en ik ben heel trots op de opdrachtgevers voor wie we werken en de leuke contacten. Ze waarderen onze inzet, betrokkenheid en creativiteit. Die waardering is belangrijk voor me.

Jongeren
Toen we begonnen met Gewoon-HR, wilde ik iets terugdoen voor de wereld. Daarom zijn we met de stichting Toeterjoepies gestart, waarbij we samen met tientallen vrijwilligers jongeren zonder stabiele thuissituatie helpen bij het vinden van een baan. Een van de ambities is jongeren mentaal krachtiger te maken zodat ze meer kansen krijgen in hun leven. Dat gebeurt veel te weinig. Ik ben zelf mensen tegengekomen die er voor me waren. Die iets in me zagen en kansen boden. Dat wil ik ook voor die jongeren doen. Een zetje geven om binnen de mogelijkheden nog beter om te kunnen gaan met uitdagingen en tegenslag.

Hard werken en mezelf blijven ontwikkelen hebben mij veel opgeleverd. Waarschijnlijk was ik anders veel meer blijven hangen in een minder leuk, interessant en liefdevol leven. Werk, collega’s en leidinggevenden zijn zo belangrijk voor mensen. Wanneer mensen daarin vastlopen, levert dat enorm veel negatieve energie op. Het zoeken van mogelijkheden voor mensen en teams vind ik nog steeds leuk. Helemaal wanneer je als loopbaancoach kansen ziet die misschien niet zo voor de hand liggen. Iemand die bij een grote bank had gewerkt en aan de slag gaat als oogartsassistent. Of een marketingmedewerker die fondsenwerver wordt bij een goed doel. Dat soort matches, daar word ik blij van.

Uitgaan van de mogelijkheden die er (wel) zijn, motiveert me. Mensen vertellen me regelmatig dat ze zelfvertrouwen en energie van me krijgen. Ik ben me steeds meer gaan afvragen hoe ik doe wat ik doe. In het begin kwamen vooral mijn eigen ervaring en kennis samen in de ‘Colinda-methode’. Nu we ons verder verdiept hebben in mentale kracht en daar veel met anderen over praten, vallen veel puzzelstukjes op hun plek. Kijken vanuit de verschillende factoren leidt tot een aanpak waar je in de praktijk veel mee kunt. Ik weet hoe mijn mentale reacties in elkaar zitten en hoe ik nog beter kan worden in mijn vak. Die beste versie van jezelf worden, dat spreekt mij
enorm aan.

Dit is een van de verhalen uit het boek ‘Mentale Kracht. Je kunt het gewoon trainen’. Het is hier te bestellen.